Het is een spotnaam geworden. Wie is geboren in de ‘baby boom’, de naoorlogse geboortegolf, kan er maar beter aan wennen. De golf bouwde zich op doordat onze ouders hun toekomstplannen moesten uitstellen. De geschiedenis van mijn vader en moeder is daarvan een voorbeeld.
Mijn vader ging in 1939, op de dag van zijn veertiende verjaardag, werken in een textielfabriek. Zo ging dat toen in Tilburg. Met de Duitse bezetting in 1940 stopte de overzeese aanvoer van ruwe wol. Mijn vader ging aan de slag bij Remmers Carrosserie, waar door paarden getrokken ‘Feldwagen’ werden gebouwd voor het Duitse leger. Van het hout dat overbleef maakten ze kinderspeelgoed. Intussen volgde hij aan de textielavondschool de opleiding tot wever. Toen de bevrijding kwam had hij een diploma waar hij niets mee kon beginnen. De industrie lag op zijn gat.
Via contacten bij de scouting vond mijn vader werk als jeugdleider bij ‘Huize de Knop’ in Breda. Daar leerde hij mijn moeder kennen. In ‘Huize de Knop’ werden kinderen opgevangen van ouders die waren opgepakt voor het samenwerken met de bezetter. Mijn vader was verantwoordelijk voor een groep oudere jongens. Mijn moeder verzorgde peuters en zuigelingen. Ze werkten onder moeilijke omstandigheden. De kinderen hadden veel meegemaakt. Sommigen waren na ‘dolle dinsdag’ met hun ouders naar Duitsland gevlucht en hadden maandenlang door oorlogsgebied gezworven. Na de oorlog was aan alles gebrek. Het was lastig om voor deze kinderen aan voldoende voedsel en kleding te komen. Mijn ouders waren jonge twintigers en ze sloegen zich erdoorheen. Dat schept een band.
De prille relatie werd onderbroken toen mijn vader in 1946 in militaire dienst moest. Na drie maanden opleiding vertrok hij als dienstplichtig hospitaalsoldaat naar Indonesië. Met het veldhospitaal reisde hij drie jaar door Java. Ze verzorgden niet alleen gewonde militairen. Mijn vader heeft ook meermaals geassisteerd bij een keizersnede. Hij hielp met het opzetten van een klinisch laboratorium, voor bloedonderzoek en dergelijke. De nodige kennis kwam van medische studieboeken gekocht aan een boekenkraam op de pasar. Ook een microscoop in het laboratorium kwam daarvandaan.
Mijn vader ging zich geleidelijk afvragen wat het kleine Nederland in Indonesië te zoeken had. De ‘politionele acties’ leken toch vooral bedoeld om de belangen van Nederlandse bedrijven te beschermen. Op zijn militaire conduitestaat kreeg hij de aantekening “vertoont communistische neigingen”. Zijn bazen, de artsen van het veldhospitaal, stoorden zich daar niet aan.
In drie jaar tijd schreven mijn ouders elkaar honderden brieven. Al voordat mijn vader terug was, wisten ze dat ze samen verder zouden gaan. In Nederland kon mijn vader niet meteen zijn draai vinden. Er was teveel gebeurd om terug te keren naar zijn baantje als jongste bediende in de textielfabriek. Uiteindelijk werd hij aangenomen bij Van Dooren & Dams aan het Korvelplein. Mijn ouders verloofden zich in 1951. Dat feest moest eerst nog worden uitgesteld omdat Tilburg op slot ging vanwege een pokkenepidemie. Ze trouwden in 1952 en in 1953 kwam ik. Een echte ‘boomer’.
Peter van Iersel
4 september 2023